PALAZZO DUCALE

Ten niepowtarzalny pałac już z zewnątrz zachwyca nas swoją niesamowitą lekkością i elegancją.

Zbudowany został już w IX w. jako rezydencja dożów. Aż po wiek XVI słynni architekci przebudowywali go wielokrotnie, nadając mu swój obecny wygląd. 

Pałac Dożów z zewnątrz
source: wikipedia.org

We wnętrzach pałacu do dnia dzisiejszego zachowały się wspaniałe salony z ich oryginalnym wystrojem, meble, dzieła malarskie i rzeźbiarskie.

Bogato zdobiona Porta della Carta (1442 r.), wykonana przez mistrzów z rodziny Bon, prowadzi na dziedziniec, pośrodku którego stoją dwie piękne brązowe cembrowiny z XVI w. 

Porta della Carta
source: wikipedia. org

Po lewej stronie ciągnie się portyk Foscari. W przyległym doń dziedzińczyku Senatorów leżą schody Gigantów, biorące swą nazwę od dwóch olbrzymich posągów - Marsa i Neptuna.

Schody Gigantów
source: wikipedia.org

Na podeście u szczytu schodów miały miejsce ważne uroczystości: koronacja nowo wybranego doży przy udziale ludu i dygnitarzy Republiki, witanie znakomitych gości oraz ambasadorów obcych państw.

Na pierwszym piętrze ciągnie się szereg dużych sal o wystroju głównie z XVI w. Nie brakuje tutaj arcydzieł mistrzów malarstwa weneckiego. Jedne z najciekawszych to sale Pinakoteki, stanowiące ongiś część apartamentów prywatnych doży.

Na drugim piętrze znajdziemy: Sala delle Quattro Porte (Sala czterech drzwi) zdobna we freski Tintoretta i płótno Tycjana, przedstawiające Dożę Antonio Grimaniego klęczącego przed Wiarą; Sala Kolegium o pięknym plafonie udekorowanym malowidłami Veronesa; Sala Senatu z dekoracją pędzla Tintoretta (na suficie Wenecja królowa morza); ozdobiona przez Veronesa; Sala Rady Dziesięciu, w której urzędował organ władzy czuwający nad bezpieczeństwem państwa, toteż prowadzący procesy za przestępstwa natury politycznej; Sala della Bussola, zawdzieczająca swą nazwę podwójnym, rogowym drzwiom (w niej skazańcy i więźniowe polityczni czekali na przesłuchania). 

Piętro wyżej mieszczą się Sale Zbrojowni, wykorzystywane przed XIV w. również jako więzienie. Można w nich obejrzeć kolekcję broni nie będącą zbiorem militariów różnego pochodzenia, lecz nader rzadką kolekcją broni paradnej i turniejowej, a nadto broni nadającej się do natychmiastowego użycia w razie konieczności obrony pałacu. Znaczna jej część pochodzi z XV i XVI w. 

Schody Cenzorów wiodą na pierwsze piętro, gdzie leży Sala del Maggior Consiglio, czyli miejsce zebrań Wielkiej Rady, najważniejszego organu władzy w Wenecji. Ma 54 m długości, 25m szerokości i 15,40 m wysokości. Zniszczona przez pożar w 1577 r., została odbudowana przez Antonio Da Ponte i udekorowana scenami ilustrującymi chlubne zwycięstwa Republiki Weneckiej.

Sala del Maggior Consiglio
source: wikipedia.org

BASILICA DI SAN MARCO

Bez wątpienia Bazylikę św. Marka możemy uznać za najpiękniejszą, najbardziej różnorodną stylowo i idealnie komponującą się w architekturę całego Placu. Od lat przyciąga tłumy turystów, ustawiających się w kolejkę już wczesnym rankiem, żeby podziwiać jej piękno. Przejdźmy jednak do krótkiego opisu.

Bazylika św. Marka
source: wikipedia.org

W roku 828 z egipskiej Aleksandrii sprowadzone zostały do Wenecji szczątki św. Marka Ewangelisty. By dać godne schronienie tak cennej relikwii Wenecjanie zdecydowali o budowie świątyni, która miała także stać się symbolem wielkości miasta.

W ten sposób etapami, poprzez wiele stuleci (głównie od XI do XV w.), powstawała budowla nosząca na sobie nie tylko ślady stylów z różnych epok, ale również różnego pochodzenia: złoto bizantyjskich mozaik, gotyckie iglice, romańskie łuki pełne i typowo islamskie kopuły. Tworzą razem niepowtarzalną całość jakoby na znak wyjątkowej i niepowtarzalnej Wenecji...

Przedsionek Bazyliki
source: wikipedia.org

Fasada składa się z dwóch poziomów olbrzymich arkad. Poziom niższy to pięć portali przedzielonych romańskimi w stylu kolumienkami i płaskorzeźbami. Nad arkadą głównego wejścia widnieją cztery rumaki z brązu. To kopie słynnych oryginałów z pozłacanego brązu, (obecnie w Museo della Basilica), które w 1204 r. przywiózł z Konstantynopolu doża Enrico Dandolo i które są prawdopodobnie dziełem greckim z IV w. p.n.e.

Rumaki z brązu
source: wikipedia.org 

Przy prawej bocznej ścianie bazyliki, na rogu z Pałacem Dożów, umieszczono porfirową grupę rzeźbiarską tak zwanych Tetrarchów, dzieło syryjskie z IV w.

Tetrarchowie
source: wikipedia.org

Portal główny prowadzi do przedsionka bazyliki, w którym lśnią mozaikami sklepienia i czasze kopułek. Bodaj najpiękniejsze spośród nich przedstawiają Epizody z Księgi Rodzaju (XIII-XIV w.).  Wnętrze na planie krzyża greckiego, o trójnawowych ramionach, posiada w górnej kondygnacji emporowe obejście dla kobiet.

Posadzka i ściany wyłożone są w całości mozaikami, ilustrującymi Życie Chrystusa i Życie św. Marka. Wśród morza mozaik lśnią typowo bizantyjskie w stylu, na złotym tle, mozaiki wykonane przez mistrzów weneckich XII-XIII w. Są tu także kompozycje z epok późniejszych, jak chociażby na ścianie fasadowej, wg kartonów Tintoretta. Najstarsze, bo sprzed 1000 r. widnieją między oknami apsydy, a dominujący nad nimi Chrystus jest dziełem z XVI w.

Mozaiki
source: wikipedia.org

Prezbiterium od nawy głównej oddziela lektorium, ozdobione 14 posągami autorstwa braci Dalle Masegne (XIV w.).

14 posągów
source: wikipedia.org

Przed lektorium stoją po jednej stronie podwójna ambona z XIV w., a po drugiej tak zwana ambona Relikwii. W suto zdobionym ołtarzu głównym przechowywane są szczątki doczesne św. Marka. Za ołtarzem znajduje się słynny Złoty Ołtarz, arcydzieło sztuki złotniczej, wykonany ze złota, kamieni szlachetnych i emalii z okresu od X do XIV w. Na środkowej emalii został przedstawiony Chrystus z Ewangelistami, na innych Apostołowie, Matka Boska i Prorocy.

Złoty Ołtarz
source: wikipedia.org

W lewym transepcie, z prawej strony, widnieje otaczana wielką czcią Madonna Nikopejska (Matka Boska Zwycięska), ikona bizantyjska prawdopodobnie z X w., przywieziona do Wenecji z Konstantynopola w 1204 r. przez powracających z krucjaty krzyżowców. Z tego samego transeptu przechodzi się do kaplicy Madonna dei Mascoli oraz do kaplicy św Izydora, pokrytych wspaniałymi mozaikami.

Z prawego transeptu przechodzi się do skarbca, bogatego w bizantyjskie wyroby złotnicze, w których większą część również przywieźli krzyżowcy w 1204 r. W prawej nawie znajduje się wejście do czternastowiecznej kaplicy chrzcielnej. Na środku zdobna w marmury i mozaiki chrzcielnica projektu Sansovina. Z przedsionka bazyliki wchodzi się do Museo Marciano i na wychodzący na plac taras z Rumakami.

Dodatkowe informacje: 
Godziny otwarcia: 
Bazylika: 9.45-17.00 / niedziele i dni świąteczne: 14.00 - 17.00 (wstęp darmowy)
Muzeum św. Marka: 9.45 - 16.45 (wstęp 4 € )
Złoty Ołtarz: 9.45 - 17.00 / niedziele i dni świąteczne: 14.00 - 17.00 (wstęp 2 € )
Skarbiec: 9.45 - 17.00 / niedziele i dni świąteczne: 14.00 - 17.00 (wstęp 3 € )

- Na terenie Bazyliki obowiązuje odpowiedni strój 
- Do Bazyliki nie można wchodzić z walizkami, plecakami i dużymi torbami 
- Na terenie Bazyliki obowiązuje zakaz fotografowania i filmowania

GALLERIE DELL'ACCADEMIA

Wenecja zaskakuje nas nie tylko przepięknym krajobrazem i architekturą. To właśnie tutaj znajduje się perełka dla miłośników sztuki! Gallerie dell'Accademia może pochwalić się najbogatszym zbiorem sztuki we Włoszech!

W 1750 założono tutaj Akademię Malarzy i Rzeźbiarzy. W tejże akademii studiowało wielu przyszłych sławnych artystów.  

Z biegiem czasu Akademia przejęła także funkcję trzech galerii: figur gipsowych, malarstwa i galerię rzeźb. 

Galeria posiada obecnie XXII sale i nie sposób je tutaj wszystkie szczegółowo opisać. W galerii znajdziemy dzieła m.in.: 

- Leonardo da Vinci 

- Paolo Veneziano 

- Giovanni Bellini 

- Vittore Carpaccio 

- Tycjan 

i wiele innych ;)

Człowiek witruwiański, Leonardo da Vinci
source: gallerieaccademia.org

Burza, Giorgione
source: gallerieaccademia.org

Uczta w domu Lewiego, Paolo Varonese
source: gallerieaccademia.org

Godziny otwarcia galerii: 

- poniedziałki: 8.15 - 14.00 (ostatnie wejście o 13.00)

- od wtorku do niedzieli: 8.15 - 19.15 (ostatnie wejście o 18.15)

Bilety: 

- normalny 16,50 € 

- ulgowy 13,50 € 

- gratis - pierwsza niedziela każdego miesiąca

REJS PO CANAL GRANDE

Główna, czterokilometrowa arteria wodna Wenecji przecina miasto wijąc się na kształt odwróconej litery "S". Swój początek bierze przy dworcu kolejowym, kończy się na przystani San Marco. Kanał osiąga głębokość około 5-6 m, zaś szerokość średnio 50 m.

Nieco zanieczyszczone już wody kanału otacza szpaler przepięknych pałacyków, kościołów i ogrodów, utrzymanych w pierwotnym stylu. Na wodach zaś unoszą się łodzie i gondole, co razem tworzy na wpół średniowieczną i niepowtarzalną scenerię. Tylko tutaj słowo "kanał" nabiera zupełnie innego znaczenia…

Teraz moi Drodzy zabieram Was w krótki rejs po kanale Grande. Gotowi?

 Na samym początku kanału, po lewej stronie, wznosi się barokowy kościół degli Scalzi, przy którym brzegi kanału łączy Ponte degli Scalzi, most zbudowany w 1934 r. 

Chiesa degli Scalzi
source: wikipedia.org

Ponte degli Scalzi
source: wikipedia.org

Dalej, po prawej stronie, stoi Fondaco dei Turchi. Dawna siedziba i skład towarów kupców ze Wschodu - stąd jego nazwa. Gmach ten swą architekturą przypomina nieco Pałac Dożów. Obecnie jest siedzibą Museo Civico di Storia Naturale (Muzeum Przyrodnicze). 

Museo Civico dei Storia Naturale
source: wikipedia.org

Również na prawym brzegu, wznosi się Palazzo Pesaro, postawiny w XVII w. 

Palazzo Pesaro
source: wikipedia.org

Nieco dalej, po lewej, wspaniały gotycki Ca'd'Oro (Złoty Dom). Nazwa pałacu pochodzi od złoceń, upiększających jego dawną fasadę. Obecnie w pałacu mieści się Galleria Franchetti. 

Galleria Franchetti
source: wikipedia.org

Po przepłynięciu pod mostem Rialto ukazują się na trasie, na lewym brzegu kanału, dwa sąsiadujące ze sobą średniowieczne gmachy w stylu wenecko - bizantyjskim: Palazzo Loredan i Palazzo Farsetti. 

Palazzo Loredan
source: wikipedia.org

Po tej samej stronie, nieco dalej, szesnastowieczny Palazzo Grimani. 

Palazzo Grimani
source: wikipedia.org

Na szerokim zakolu, którym kanał skręca na lewo, z prawej strony wznosi się elegancka fasada gotycka XV-wiecznego Ca'Foscari o trzech kondygnacjach loggii. 

Ca'Foscari
source: wikipedia.org

Dalej, u końca zakola, pojawia się Palazzo Rezzonico -siedziba Museo del Settecento Veneziano (Muzeum Sztuki Weneckiej XVIII w.). 

Museo del Settecento Veneziano
source: wikipedia.org

Na przeciwległym brzegu stoi Palazzo Grassi (XVIII w.), wykorzystywany z okazji ważnych imprez kulturalnych. 

Palazzo Grassi
source: wikipedia.org

Po przepłynięciu pod Ponte dell'Accademia - mostem zbudowanym w 1930 r. w drewnie pokrywającym metalowy szkielet - z prawej strony ciągną się budynki Gallerie dell' Accademia. 

Gallerie dell' Accademia
source: wikipedia.org

Ponte dell'Accademia
source:wikipedia.org

Na lewym brzegu widnieje Ca'Granda, czyli Palazzo Corner, wzniesiony w 1535 r. Monumentalność gmachu w pełni tłumaczy jego przydomek (grande, czyli wielki). Obecnie jest siedzibą Prefektury, a w okresie Królestwa Lombardzko-Weneckiego urzędował w nim namiestnik austriacki. 

Palazzo Corner
source: wikipedia.org

Ostatnimi budowlami na prawym brzegu kanału są kościół S. Maria della Salute oraz siedemnastowieczna Punta della Dogana, gdzie począwszy od XV w. mieściła się siedziba celna. 

Punta della Dogana e Santa Maria della Salute
source: wikipedia.org

Po lewej ciągnie się Molo di San Marco. 

I w ten oto sposób przepłynęliśmy cały kanał. Nasza wycieczka się zakończyła. Podobało się Wam? 

SANTA MARIA DELLA SALUTE

W Wenecji zdarzyło mi się już być cztery razy i za każdym razem, niestety nie miałam szczęścia do zwiedzenia bazyliki Santa Maria della Salute. Cztery razy przywitały mnie u progu świątyni zamknięte drzwi albo remont… Może następnym razem się uda! ;) Tymczasem chcę i Was zachęcić do jej zwiedzenia, bo warto!

Santa Maria della Salute
Source: wikimedia.org

Decyzję o budowie tej pięknej świątyni wotywnej podjął senat Republiki Weneckiej w 1630 r. w podzięce za ustanie zarazy, pozbawiającej życia ok. 1/3 mieszkańców. Pracami budowlanymi pokierował Longhena, któremu niestety przyszło się zmagać z wieloma trudnościami z powodu obsunięć terenu i niestabilności murów oporowych.

Bazylika na planie ośmioboku, zwieńczona jest dwiema kopułami, a jej fasada zwrócona jest na Canal Grande. Wewnątrz obszerna nawa główna otoczona jest kolumnami.

W ołtarzach bocznych widnieją dzieła takich autorów, jak Tycjan, Morlaiter, Luca Giordano. Monumentalny ołtarz główny projektu Longheny zdobią posągi różnych autorów. Obok stoi piękny szesnastowieczny kandelabr paschalny z brązu, a w niszy za ołtarzem głównym Madonna z Dzieciątkiem z XV w.

Dzieła godne większej uwagi znajdują się w Dużej Zakrystii: w ołtarzu Św. Marek na tronie pośród świętych, autorstwa Tycjana, oraz mozaika bizantyjska z XII w. przedstawiająca Madonnę z Dzieciątkiem.

Sufit zakrystii zdobią trzy płótna Tycjana, a na prawej ścianie Gody w Kanie Galilejskiej, Tintoretta.

Już dla samych tych dzieł, świątynia wydaje się być warta zwiedzenia, nie sądzicie?

Widok na bazylikę z Canale Grande

CIEKAWOSTKA:

Co roku 21 listopada w Wenecji odbywa się uroczysta procesja dziękczynna za zdrowie miasta. Przechodzi ona po specjalnym pontonowym moście z placu św. Marka przez Canal Grande aż do tej właśnie bazyliki. 

PONTE DI RIALTO

Mówisz Canal Grande, myślisz Ponte di Rialto…

Malownicza Wenecja z Ponte di Rialto w tle

Most Rialto jest najpiękniejszym, najsłynniejszym i najstarszym z trzech mostów wiszących nad Canal Grande. Do 1854 r. Rialto był jedynym (!) mostem w całej Wenecji. Jego początki sięgają 1181 roku! Poprzedni drewniany most posiadał środkową część ruchomą, dzięki czemu mogły pod nim przepływać większe rozmiarami łodzie.

 W XVI w. władze miasta ogłosiły konkurs na budowę nowego, tym razem kamiennego mostu. Do konkursu stanął m.in. Michał Anioł, jednak zwycięzcą okazał się Antonio Da Ponte. Ukończył swe dzieło w 1592 r. Szerokość kanału w tym punkcie wynosi jedynie 28 m. Wysokość mostu w szczycie łuku osiąga 7,50 m. Cała jednoprzęsłowa konstrukcja osadzona jest na 12 tysiącach (!) pali wbitych w dno kanału.

Na moście ulokowane są malownicze 24 sklepiki przyciągające codziennie setki, albo i nawet tysiące turystów.

Ponte di Rialto z perspektywy Canale Grande

W samym środku mostu otwierają się dwie arkady z wejściami na górne piętra. Widok roztaczający się stąd przyciąga tłumy fotografów, turystów i malarzy.

Chociaż most ulokowany jest w jednej z bocznych uliczek, nierzadko zdarzają się tutaj długie kolejki turystów chętnych do przejścia się po osławionym moście. Zwiedzający (zwłaszcza w sezonie) niestety muszą się przygotować na ścisk i tłok…

Ponte di Rialto z perspektywy Canale Grande

Obecnie most poddany jest renowacji i niestety z zewnątrz nie można podziwiać całej jego okazałości.

PONTE DEI SOSPIRI

Moi Drodzy, witam Was w ten świąteczny dzień! Dzisiaj chciałabym przedstawić Wam jeden z najsławniejszych mostów weneckich i zarazem mój ulubiony - Ponte dei Sospiri. W Polsce znany powszechnie pod nazwą Most Westchnień.

Słynny, wiszący (!) most łączący Pałac Dożów z szesnastowiecznym gmachem Prigioni Nuove (Nowych Więzień) został zbudowany  w XVII w. w stylu barokowym i często jest mylony przez turystów z Ponte della Paglia (Most Słomiany).

Ponte dei Sospiri z Ponte della Paglia w tle

Nazwa sospiri jest oczywiście romantycznym wymysłem XIX w. Nie chodzi tutaj jednak o uniesienia miłosne kochanków, lecz o pełne udręki westchnienia skazańców prowadzonych właśnie tym mostem do więzień i rzucających przez malutkie, ażurowe okienka mostu ostatnie spojrzenie na ich przepiękną Wenecję…

Ponte dei Sospiri

Obecnie wnętrze mostu jest udostępnione tylko dla zwiedzających muzea Pałacu Dożów. Z zewnątrz można go oglądać m.in. płynąc gondolą lub z Ponte della Paglia.
Za pobliskim Ponte della Paglia ciągnie się Riva degli Schiavoni, długie nabrzeże zwane Słoweńskim, gdyż dawniej cumowały przy nim statki żeglarzy dalmatyńskich. Obecnie znajduje się tutaj wiele kawiarń i jeszcze więcej hoteli ciągnących się aż po ogrody miejskie dzielnicy Castello (Giardini di Castello). Wenecjanie często wskazują Rivia degli Schiavoni, jako ich ulubione miejsce w całej Wenecji. Większość turystów jednak już na Słomianym moście lub krótko za nim zawraca i dlatego ulice nabrzeża nie są tak zapełnione turystami, jak inne miejsca w Wenecji. Niemniej jednak warto przespacerować się trochę dalej i zobaczyć owo nabrzeże. 

A Wy, widzieliście już Ponte dei Sospiri i Rivia degli Schiavoni?  Podzielacie moje zdanie?

Rivia degli Schiavoni

Rivia degli Schiavoni 

PIAZZETTA SAN MARCO

Kochani! Skoro ostatni wpis został poświęcony na plac świętego Marka, teraz nadszedł czas na…placyk świętego Marka, czyli Piazzetta San Marco. ;) Oryginalnie, prawda?

Piazzetta o poranku

Placyk ten łączy molo San Marco z placem o tej samej nazwie. Nie wiem, czy wiecie, ale aż po XVI w. był on placem targowym i … niechlubnym miejscem straceń.

Kolumny z posągami

Na owym placyku po dzień dzisiejszy stoją dwie wysokie kolumny z czerwonego granitu, wynoszące dumnie w górę posągi: Św. Teodora ze smokiem (był jednym z pierwszych patronów miasta) i Lwa św. Marka (jest to bardzo stary posąg o niewiadomym pochodzeniu).

Posągi Lwa św. Marka i św. Teodora ze smokiem

Z lewej strony wznosi się Libreria Marciana - biblioteka zwana inaczej Sansoviniana. Zbudowano ją z przeznaczeniem na ulokowanie w niej cennego księgozbioru podarowanego miastu przez kardynała Bessariona, greckiego humanistę XV w. W tej wspaniałej budowli powtarza się motyw typowy dla architektury weneckiej, czyli arkadowy portyk dźwigający loggię.

Libreria Marciana

 W gmachu mieści się Biblioteca Nazionale Marciana oraz bogate w eksponaty Museo Archeologico (rzeźbiarstwo greckie i rzymskie).

Naprzeciwległy bok placyku zajmuje fasada Palazzo Ducale, znana nam szerzej jako Pałac Dożów, o którym szerzej napiszemy w jednym z kolejnych wpisów ;) 

Pałac Dożów

PIAZZA SAN MARCO

W odległych czasach na miejscu jednego z najbardziej rozpoznawalnych placów -  obecnego placu św. Marka rozciągały się... łąki. Przez nie przepływał niewielki strumyk, a na krótszych jego bokach stały dwa kościoły: św. Teodora i św. Geminiana. 
Dzięki przeprowadzonym znacznie później pracom urbanistycznym powstało tutaj instytucjonalne i religijne centrum Wenecji, a zarazem jeden z najpiękniejszych placów na świecie. 

Wieża zegarowa 

Aktualnie funkcjonuje on jako swego rodzaju salon tętniący życiem do późnych godzin nocnych (choć późnym wieczorem i wczesnym rankiem jest znacznie mniej turystów), zapełniony ciekawymi wieczornego oblicza Wenecji turystami i oczywiście gołębiami, eleganckimi sklepami, stolikami ustawionymi pod gołym niebem i rozbrzmiewający muzyką kawiarnianych orkiestr, częstujących nas przepiękną muzyką klasyczną na żywo. 
Oposadzkowanie placu w motywy z białych pasów pochodzi z XVIII w. 
Na pierzejach placu wznoszą się dwa długie budynki Procuratie Vecchie i Procuratie Nuove, oraz na wprost bazyliki San Marco gmach zwany Ala  Napoleonica (z początku XIX w.). 
Stare Prokuratorie (podobnie jak w nowych urzędowali w nich prokuratorzy św. Marka) zostały zbudowane na przełomie XV i XVI wieku. Budowę Nowych Prokuratorii (obecnie siedziba Museo Civico Correr) rozpoczął pod koniec XVI w. Scamozzi, a doprowadził do końca Longhena w 1640 roku. 

Procuratie

Niepowtarzalną architekturę placu dopełniają: dzwonnica San Marco z leżącą u jego stóp trójarkadową Leggettą, projektu Sansovina, oraz Wieża Zegarowa, zwieńczona tarasem, na którym króluje dzwon i wystukujące na nim godziny dwie figury zwane Maurami (Mori). W wieży umieszczono mechanizm zegara astronomicznego. Pokazuje on nie tylko godziny ale także pory roku, fazy księżyca i położenie słońca w kolejnych znakach zodiaku!

Wieża zegarowa

Plac św. Marka połączony jest z Piazzettą San Marco, której poświęcimy osobny wpis.Ograniczają je budynki pałacu Dożów i bazyliki św. Marka. 

Piazza San Marco ujęta z wnętrza Procuratii z widokiem na dzwonnicę San Marco

Plac św. Marka często jest zalewany wodą (acqua alta). Dla umożliwienia przejścia przez plac rozstawiane są wówczas niskie platformy uformowane w ciągi dla pieszych. Pojawiająca się woda w szybkim tempie rozlewa się po placu i również bardzo szybko znika podczas odpływu. Pejzaż miasta w dniach "wysokiej wody" robi na turystach wielkie wrażenie: wody zalewają plac św. Marka i bazylikę dochodząc do pół metra głębokości, toteż nierzadko pojawiają się na placu gondole. 

MIESIĄC WENECJI

Wenecja to bez wątpienia jedno z najpiękniejszych i najosobliwszych miast świata. Historia, wygląd i położenie tego miasta nadają mu wyjątkowy charakter, dzięki czemu całe miasto wpisane jest na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. 

Dzwonnica św. Marka

Pierwsze nieodparte wrażenie ogarniające tu każdego turystę to wszechobecność wody (żeby nie powiedzieć nadmiar). Wenecja "wyrasta" z wody: jej budowle stoją na małych wysepkach umacnianych tysiącami pali wbitych w podmokły teren. Oddzielające owe wysepki kanały rio, po których suną różnorakie łodzie, są tym czym są ulice i środki lokomocji w każdym innym mieście.

Jeden z licznych kanałów

Dzisiaj chciałabym podzielić się z Wami swojego rodzaju wstępem do poznania skróconej historii Wenecji, której będziemy się przyglądać przez najbliższy miesiąc 
Za każdym razem, kiedy staję na Placu św. Marka, zamykam oczy i wyobraźnią przenoszę się do przeszłości. Próbuję sobie wyobrazić dawną świetność tego miasta.  Uznałam też, że mały rys historyczny będzie tutaj niezbędny i wprowadzi nas w czarujący klimat ;)

Uskrzydlony lew -symbol Wenecji

Już w starożytności niektóre z wysp laguny były zamieszkiwane przez rybaków, lecz dopiero we wczesnym średniowieczu usamodzielniły się politycznie wychodząc w orbitę Bizancjum i separując się od longobardzkich miast terrafermy (tj.lądu stałego). W IX w. lagunowe państewko utworzyło na wysepkach Rialto swe centrum polityczne a zarazem zalążek przyszłego miasta U sterów rządu stał książę  (doża) dzielący swą władzę z lokalną arystokracją. Uwolniwszy się stosunkowo wcześnie od kurateli bizantyjskiej dożowie dali początek chwalebnej weneckiej potędze morskiej, jej ożywionym stosunkom handlowym ze Wschodem i jej wielkiej sztuce. Wenecja nie przeszła ani przez stadium ustroju feudalnego ani też komunalnego, pozostała bowiem przez wieki swej historii - co również stanowi rzecz wyjątkową - republiką arystokratyczną z wybieralnym dożą, wspomaganym przez organy kolegialne. Dzięki bogactwom gromadzonym przez swych przedsiębiorczych kupców (zaliczał się do takowym Marco Polo) miasto stopniowo zapełniało się pięknymi pałacami, licznymi kościołami i klasztorami. W XV-XVI stuleciach Republika Wenecka stanęła u szczytu swej potęgi: posiadała rozległe terytoria na terraferma oraz z powodzeniem odparła ataki tureckie. W tym samym okresie weneccy malarze, jak chociażby Bellini, Carpaccio, Giorgione, Tycjan, Tintoretto i Veronese, radykalnie odmienili tradycje malarstwa włoskiego. Stulecia XVII i XVIII, za wyjątkiem niewielkich szczęśliwych przerw, minęły pod znakiem upadku gospodarczego i politycznego (a także arystokratycznego) miasta laguny, wywołanego parciem ze strony innych potęg europejskich. W 1797 roku Republika Wenecka utraciła niepodległość wchłonięta przez koronę austriacką. W 1866 roku włączona została do Królestwa Włoch. Wielką historię tegoż wyjątkowego miasta do dziś można odczytać na jego niejednorodnym obliczu: mieniącym się przepychem wspaniałych zabytków, usianym małymi przytulnymi calli, kanałami, których wody żłobią dostojnie płynące gondole, mijające gospody, bazary, eleganckie kawiarnie i słynne teatry. Do Wenecji można się dostać nie tylko drogą morską, ale także od strony lądu koleją, samochodem lub samolotem.

Wieża zegarowa